Hið nýja Ísland þarf nýjan forseta.

Krafa samtímans er að athafna- og stjórnmálamenn geri upp fortíð sína og tengls sín við bankahrunið.  Hið nýja Ísland skal byggja á forystu sem hvorki tengist eða ber ábyrgð á bankahruninu.

Það er því ljóst að það verður uppstokkun í landsmálum og í bankakerfinu sem einnig getur haft afleiðingar útí atvinnulífið þar sem bankarnir eiga ríka hagsmuni að gæta.

Forseti Íslands, Ólafur Ragnar Grímsson studdi og dásamaði útrásarvíkingana í ræðu og í riti.  Menn í viðskiptum á erlendri grundu með Forseta Íslands í sínu fylgdarliði þóttu trúverðugir og fengu ríka fyrirgreiðslur.  Hluti af þeim fjármunum er nú að falla á þjóðina.   Sterk tengsl forsetans við ákveðnar viðskiptablokkir er staðreynd.  Þessir sömu aðilar eiga ráðandi hlut í stærstu fjölmiðlum landsins. Síðasta ríkisstjórn Davíð Oddssonar vildi setja leikreglur til að tryggja dreift eignarhald á fjölmiðlum. Það hugnaðist Ólafi ekki sem neitaði að undirrita fjölmiðlalögin.  Þannig tryggði hann óbreytt eignarhald á fjölmiðlum.  Davíð hefur verið í kastljósi fjölmiðlanna en Ólafur Ragnar ekki á sama hátt, þó það sé efnisleg ástæða fyrir gagnrýnni umfjöllun um þátt hans í útrásinni.    

Ólafur Ragnar hefur verið öðruvísi forseti en forverar hans.  Á margan hátt hef ég kunnað ágætlega við margt sem hann hefur sagt og gert.  Hann hefur engu að síður verið pólitískari og virkur þáttakandi í útrásinni. Þannig er hann ekki eins hlutlaus og fyrirrennarar hans voru.  

Ólafur Ragnar Grímsson getur í mínum huga ekki verið hluti af hinu nýja endurreista Íslandi.   Til þess hefur hann setið of lengi og verið of virkur þáttakandi í útrásinni, sem nú virðist á góðri leið með að setja íslensku þjóðina í alvarlega skuldaklemmu.  Við þurfum því nýjan forseta á Bessastaði sem hvorki tengist eða ber ábyrgð á bankahruninu.  Slíkur forseti verður hluti af hinu nýja Íslandi.

Jakob Björnsson með flotta grein í Morgunblaðinu í dag.

Jakob Björnsson hefur verið iðinn  á síðustu árum við að skrifa um orkufrekan iðnað og kosti hans.   Þegar bylgja mótmæla reis sem hæst á móti Kárahnjúkavirkjun og uppbyggingu atvinnuvega á Austurlandi þá stóð hann eins og klettur í hafinu og var ætíð með efnisleg rök fyrir því að eðlilegt er að við nýtum hina hreinu orku sem felst í fallvötnunum okkar.   Þannig  hefur hann ávallt verið ötull talsmaður skynsamlegrar uppbyggingar í orkumálum.

Í dag skrifar hann svo í Morgunblaðið grein sem ber heitið: "EKKI EÐA HELDUR OG".  Þar bendir hann á þá staðreynd að uppbygging í orkufrekum iðnaði  útilokar ekki uppbyggingu á þekkingariðnaði.  Hann segir m.a.

"Fyrir okkur Íslendinga er ekki um að ræða val milli orkufreks iðnaðar og annarra atvinnuvega. Við þurfum á hvorutveggja að halda og höfum menntunarforsendur til að nýta okkur hvorttveggja."

Orði í tíma töluð, eins og annað sem kemur frá hinum aldna fyrrverandi Orkumálastjóra.

Annað sambærilegt mál þar  sem að tveimur atvinnugreinum er stillt upp sem andstæðum, eru hvalveiðar og ferðamannaiðnaður.  Það mætti yfirfæra ofangreinda fullyrðingu Jakobs yfir á hvalveiðar og ferðamannaiðnað.

"Fyrir okkur Íslendinga er ekki um að ræða val milli hvalveiða og ferðamannaiðnaðar. Við þurfum á hvorutveggja að halda og höfum menntunarforsendur til að nýta okkur hvorttveggja."

 Það væri betur ef svona einföld rökrétt hugsun yrði ríkjandi hér á landi og viðurkennt að við þurfum fjölbreytta flóru atvinnuvega, virkjanir, álver, hvalveiðar og ferðmannaiðnaður er hluti af því.